*Rozdział 12*

Przede mną stali rodzice pewnej osoby. Szybko się otrzepałam, przeprosiłam i odeszłam. Nie chciało mi się Wtedy zadzwonił do mnie Paul
- No co tam? - spytałam
- Musisz szybko wracać! - wydarł się
- przecież dopiero wczoraj wyjechałam.
- Ale dom wygląda jak po trzęsieniu, a każdy drapie się po głowie. Wszystko ich swędzi.
- I co ja mam do tego? Pojedź do Apteki.
- No proszę Cię. Zrób to dla mnie!
- Nie! Mam od Was WOL-NE.
- Ale oni mają koncert za.... jutro!!
- Musisz odwołać! Bo nic im i tak nie pomoże.
- JOANNO MASZ WRÓCIĆ! 
- Będę za niedługo - westchnęłam.
- Cieszę się - i ze śmiechem się rozłączył
Z miną męczennika wróciłam do domu Karoliny.
- Co się stało?
- Muszę wracać - opowiedziałam jej wszystko. Ta zaczęła się okropnie śmiać. Postanowiłam, że Sophie  zostawię z  mamą kuzynki. W końcu nie wiadomo co się tam dzieje. Spakowałam rzeczy i pojechałam na lotnisko. Już po godzinie byłam w Londynie. Najpierw poszłam do TESCO i zrobiłam zakupy.
Weszłam po cichu do domu.  Ale coś mi to nie wyszło. Reklamówki wypadły mi z rąk.
Po prostu myślałam, że się (albo ich) zabije! 
Drzwi do kuchni - zniknęły, tak samo jak barierka ze schodów, a na nich porozrzucane jedzenie, porozlewane picie.  W salonie były pudełka po Pizzach na podłodze, na suficie plamy (nawet nie wiem z czego), a na żyrandolu bokserki w marchewki.  Nawet nie patrzyłam co jest po drugiej stronie pomieszczenia, bo wiedziałam, że będzie bardzo bolała mnie głowa. Powoli weszłam na schody, żeby się o nic nie potknąć. Na górze było jeszcze gorzej.  Po cichu wróciłam do drzwi. Nabrałam powietrza w płuca.
- IDIOCI I DEBILE NA DÓŁ! ALE JUŻ! WSZYSCY!! - poskutkowało.  Cała hałastra ustawiła się w rzędzie. - CO TO DO CHOLERY MA BYĆ?! - krzyknęłam ile fabryka dała.  
- No bo nas wszystko swędziało i musieliśmy się jakoś podrapać. - tłumaczył się Tomlinson
- Nie obchodzi mnie to. - machnęłam ręką od niechcenia- Biorę jednego z Was i sprawdzam co się stało, a reszta sprząta to. Ma być błysk. - Powiedzieli mi, żebym wzięła Harrego. On jak skazaniec podążał za mną do łazienki. Usiadł na stołku przed lustrem Wzięłam gęsty grzebień i zaczęłam patrzeć w jego kręcone włoski.  O kurwa! No nieźle! 
- Harry... nie chcę ci nic mówić ale masz wszy. 
- CO?! Ale jak to?! Przecież będę musiał się wtedy ogolić na łyso!!!!
- Mhm... - mruknęłam nie za bardzo słuchając
- Nieee jestem za młody i zbyt boski, żeby umierać!!! - dramatyzował - Ale da się wyleczyć?? - spytał już spokojniej.
- Jest. Ale muszę  iść po kilka płynów. No może kilkanaście. - W aptece pani magister patrzyła się na mnie jak na dziwaczkę. Dopiero jak jej wytłumaczyłam w czym rzecz - zrozumiała.  Najpierw zaczęła się śmiać, a później dopiero sprzedała. 
- Wróciłam! A teraz po kolei od najmłodszego do najstarszego muszę przeczyścić Wam włosy.- U chłopców to jeszcze w miarę, ale u dziewczyn... tragedia. Cała trójka ma gęste, długie włosy. A najgorzej było z Malik'iem. Ten się bał, że go utopię, gdy będę myła mu włosy. No oczywiście, bo ja nie mam nic lepszego do roboty.  Na szczęście swoim tajnym sposobem przekonałam go do mycia. I żeby nie było. Obiecałam mu żel do włosów. O czym wy w ogóle myślicie?! P  Gdy wyszłam z łazienki kończąc pracę przy Lou, było czysto, ale także ich nie było.- Gdzie jesteście?!
- U Sue! - krzyknęli. I znów myślałam, że padnę. Ale tym razem ze śmiechu.


---------------------------------------------------------------------------------------------------
Pozdrawiam

Marzena :*